دلنوشته یک پسر کورد بوکانی

گاه دلتنـــــــگ می شوم دلتنـگتر از تمام دلتنگـــــــــی ها حسرت ها را می شمارم و باختن ها وصدای شکستن را . نمیدانم من کدامین امید را ناامید کردم وکدام خواهش را نشنیدم وبه کدام دلتنگی خندیدم که چنین دلتنگــــــــــــــــم

چومه هه ر شوینیک به دوای به ختا نا ئومیدی بو به به شم ده پیم بلی چ سیریکه که من ئـــاوا چاره ره شــــــــــــــــــم بو کوه ده روی ریـــــت گرتوا بارگه ی خه مت هه ل گرتـــــوا ده روی به نا شــــاره زایی ده بیه هاوسه ری ته نیایــــــــی